www.klubrockowyrybnik.fora.pl

Agnetha

Rush – kanadyjskie trio rockowe grające hard rocka i neoprogresywnego rocka w stylach rock albumowy i rock stadionowy. Grupa powstała w roku 1968, a swój debiutancki album wydała w 1974. Jest aktywna do dziś. Początkowo grupa starała się imitować inne zespoły rockowe, przede wszystkim Led Zeppelin, lecz z czasem wykształciła swe własne brzmienie. Oparte jest ono na śpiewie wysokim głosem (śpiew Geddy'ego Lee często porównuje się do śpiewu innego basisty, Burke Shelley'a) oraz ostrej i melodyjnej grze gitary elektrycznej, wspomaganej przez gitarę basową, rozbudowany zestaw perkusyjny oraz elektroniczne instrumenty klawiszowe.

Muzyka Rush miała wpływ na twórczość takich zespołów jak: Metallica, Dream Theater, Tool, Iron Maiden czy Symphony X.

Zespół zdobył w sumie 22 złote i platynowe płyty, sprzedaż w USA wyniosła 25 milionów co dało 79 pozycję według RIAA.

Historia
Geddy Lee
Alex Lifeson
Neil Peart

Wczesne lata 1968 - 1976

Zespół został utworzony w sierpniu 1968 przez Alexa Lifesona (gitara), Jeffa Jonesa (wokal, bas) oraz Johna Rutsey’a (perkusja) w Willowdale, Toronto. Już po pierwszym koncercie Jones został zastąpiony przez Geddy’ego Lee (wokal, bas), szkolnego kolegę Lifesona. W styczniu 1969 skład grupy został uzupełniony o Lindy Young (instrumenty klawiszowe), w maju szeregi opuścił Lee który założył Ogilvie, przemianowany następnie na Judd. Do Rutseya i Lifesona dokoptował Joe Perna (wokal, bas) a zespół zmienił nazwę na Hadrian. Jednakże we wrześniu obie grupy rozpadły się i panowie Lee, Lifeson, Rutsey ponownie zeszli się pod szyldem Rush. Przez krótki okres czasu, od lutego do maja 1971 towarzyszył im gitarzysta rytmiczny Mitch Bossi. Menadżerem zespołu został Ray Danniels, który był częstym widzem wczesnych koncertów Rush.

Pierwszym singlem był "Not Fade Away", cover Buddy'ego Holly, na drugiej stronie znalazła się kompozycja "You Can’t Fight It" autorstwa Rutsey’a i Lee. Jako że wydawnictwo nie osiągnęło sukcesu a wytwórna mało się zespołem interesowała, muzycy Rush zdecydowali się na otwarcie własnej pod szyldem Moon Records, do współpracy pozyskali Terrego Browna. W 1974 został wydany debiutancki album Rush, który pod względem zaprezentowanego stylu był porównywany do Led Zeppelin,Cream, oraz Free."Led Zeppelin miał, oczywiście, wielki wpływ na nas. Geddy jako wokalista i ja na pewno zawdzięczamy mu bardzo wiele. Ale od czegoś trzeba zacząć.” — Alex Lifeson
„"Nie mogę go (debiutu) słuchać. To tak jakbyś patrzył na starą fotografię, zrobioną dwadzieścia lat temu. Patrzysz na siebie i nie możesz się nadziwić: "To naprawdę ja? Uauu! Byłem wtedy taki młody! Ale zaraz, co za śmieszne okulary? I dlaczego ubierałem się tak głupio!?" Tak samo jest z muzyką. Spoglądasz za siebie i zdumiewa cię, że mogłeś grać coś tak naiwnego. Dziś zagrałbyś to o wiele lepiej. Być może niektóre z tych utworów nadal komuś się podobają. Ale tylko jeden broni się zdecydowanie bardziej niż inne - "Finding my Way".” — Geddy Lee

Jednakże płyta zyskała pewną popularność, głównie za sprawą Donny Halper, dyrektora muzycznego radia WMMS z Cleveland, która regularnie nadawała piosenkę "Working Man", co ostatecznie spowodowało że Mercury Records wydał album w USA.

W lipcu 1974 Rutsey odszedł z zepołu w związku z kłopotami które miał będąc diabetykiem – jego udział w koncertach stawał się coraz bardziej problematyczny. 29 lipca w jego miejsce został przyjęty Neil Peart i w takim składzie zespół funkcjonuje po dzień dzisiejszy.
„"Pewnego dnia drzwi naszej sali prób otworzyły się i stanął w nich... głupio wyglądający młody człowiek z maleńkim zestawem perkusyjnym. Zagrał tak, że buty pospadały nam z nóg! Nazywał się Neil Peart. Tak, to był szczęśliwy moment w historii Rush.”— Geddy Lee

Rush wyruszył w trasę koncertową w USA, otwierając pierwszy występ 14 sierpnia w Civic Arena, Pittsburgh, przed Uriah Heep i Manfred Mann. W tym czasie Peart stał się głównym autorem tekstów, jako że Lee (który dostarczył słowa na debiutancki album) i Lifeson byli bardziej zainteresowani komponowaniem. W 1975 ukazał się Fly by Night, dalej będący pod wpływem Led Zeppelin, zawierający rozbudowany "By-Tor and the Snow Dog". Teksty ujawniały zainteresowania Pearta literaturą fantasy i science fiction. W tym samym roku został wydany Caress of Steel, zawierający m.in. dwie rozbudowane kompozycje "The Necromancer" i "The Fountain of Lamneth". Jego sprzedaż była poniżej oczekiwań (Lee: "W porządku, może powinniśmy powiesić gitary na haku i rozjechac się do domów... (...) "Caress of Steel" to była osobliwa płyta"), w związku z czym pojawiły się naciski ze strony wytwórni aby następna płyta była bardziej komercyjna. Muzycy Rush pozostali jednak nieugięci czego wyrazem był 2112.„"Można powiedzieć, że ta płyta była z naszej strony aktem protestu. Nagrywaliśmy zawsze rzeczy niezbyt komercyjne i zarówno wytwórnia, jak i management naciskali, byśmy poszli w kierunku muzyki łatwiejszej w odbiorze. Zdecydowaliśmy więc wprost przeciwnie nagrać taki album, na jaki sami mieliśmy ochotę. Nie bacząc na to czy się komuś spodoba czy nie. I myślę że ludzie zrozumieli jego ideę. Że trzeba stać na straży tego, w co się wierzy i walczyć o to. Nawet jeśli wszyscy dookoła są przeciwko tobie. Myślę, że takie było źródło sukcesu "2112"." — Alex Lifeson

Album uzyskał status platyny w rodzimej Kanadzie. Pierwszą stronę wypełnił tytułowy utwór, podzielony na siedem części, zróżnicowany pod względem tempa, rytmu, dynamiki. W warstwie tekstowej był o wymowie antytotalitarnej - w tym czasie Peart, jako autor tekstów, znalazł się pod wpływem leseferystki Ayn Rand.
„"Można chyba powiedzieć, że w historii Rush nastąpiła wtedy "era Ayn Rand". Tym, co nas urzekło, były nie jej poglądy polityczne, a zawarty w jej dziełach manifest artystyczny".” — Geddy Lee

Pierwszy okres działalności podsumował koncertowy All the World's a Stage, nagrany podczas wystepów w Massey Hall, Toronto.

Rock progresywny lata 1977 – 1981

Po wydaniu 2112 muzycy udali się do Wielkiej Brytanii aby nagrać w 1977 A Farewell to Kings a w roku następnym – Hemispheres. Albumy te prezentowały rozwój zespołu w kierunku rocka progresywnego. Pierwszy z nich zawierał dwie dłuższe kompozycje - "Xanadu", w warstwie literackiej opowiadający o przekleństwie nieśmiertelności oraz "Cygnus X-1" ozdobiony dźwiękami kojarzącymi się ze startem statku kosmicznego. Natomiast "Hemispheres" przyniósł pierwszy przebój Rush - "Closer to the Heart".

Wprowadzenie do instrumentarium syntezatorów, rozbudowane kompozycje, zmiany tempa stały się znakiem rozpoznawczym Rush. Aby uzyskać bogatszą paletę dźwieków, Alex Lifeson zaczął eksperymentować z gitarą klasyczną, Geddy Lee używał Minimooga oraz syntezatora basowego, Peart wzbogacił perkusję o trójkąty, dzwonki, cowbell, kotły, gong oraz dzwony rurowe. Kompozycje stały się długie i rozbudowane pod względem formalnym. Jednakże wraz z nadejściem nowej dekady zespół stopniowo porzucał dotychczasowy styl na rzecz krótszych, bardziej zwartych kompozycji, często także charakteryzujących się łagodniejszymi aranżacjami.
„"Sądzę, że wydusiliśmy z tej formuły wszystko, co się da. W tym okresie muzyka rockowa bardzo się zmieniała i zmieniały się nasze inspiracje. Czuliśmy, że na lata 80. trzeba spojrzeć z innej muzycznej perspektywy".”
— Alex Lifeson

Największą zmianę przyniósł kolejny album – wydany w 1980 roku Permanent Waves - głównie za sprawą wprowadzenia elementów reggae oraz new wave. Syntezatory odgrywały coraz większą rolę, mimo że styl zespołu można nadal było określić jako hard rock. Dwie krótkie kompozycje "The Spirit of Radio", "Freewill" stały sie radiowymi przebojami, chętnie nadawanymi przez stację w USA i Kanadzie po dzień dzisiejszy.
„"To był punkt zwrotny w naszej karierze. Nagle staliśmy się gwiazdą wyprzedającą duże hale koncertowe. W tym utworze ("The Spirit of Radio"), choć jest krótki, udało nam się zawrzeć wiele różnych rozwiązań aranżacyjnych. Wcześniej takie rzeczy zdarzały nam sie tylko w bardziej rozbudowanych kompozycjach".— Alex Lifeson

Płyta uplasowała się na piątej pozycji na liście przebojów w USA. Właściwie aż do momentu wydania "Permanent Waves" Lifeson prawie wyłącznie używał gitar Gibsona.

Rush najwiekszą popularność zyskało dzięki Moving Pictures, który był niejako kontynuacją "Permanent Waves" – również zawierał, w większości dość krótkie, łatwe w odbiorze piosenki. Pierwszy w zestawie "Tom Sawyer" stał się najbardziej znaną kompozycją grupy. "The Camera Eye" był ostatnim, rozbudowanym utwórem Rush, trwającym dłużej niż dziesięć minut, ponadto opierał się on w większości na brzmieniu syntezatorów czym wskazywał kierunek w jakim zespół podąży w przyszłości. W zestawieniu Billboard 200 "Moving Pictures" uzyskało trzecie miejsce.
„"Ogromnie lubię "Moving Pictures". Ta kombinacja muzyki dość wyrafinowanej i hard rocka bardzo mnie satysfakcjonuje. Zawsze próbowaliśmy łączyć w swojej twórczości trzy rzeczy: złożoność formalną rocka progresywnego, piękne melodie i ekspresję hard rocka. Często nic z tego nie wychodziło, ale czasem osiągaliśmy dokładnie to, co sobie zamierzyliśmy". ” — Geddy Lee

Tradycyjnie już, po wydaniu czterech płyt studyjnych, ukazał sie koncertowy Exit...Stage Left, który zawierał materiał nagrany podczas tras koncertowych promujących "Permament Waves" oraz "Moving Pictures".

Kolejną zmianę stylu i nową epokę w dziejach zespołu przyniósł Signals.

Lata 1982 - 2007

Rush konsekwetnie podąża swoją drogą i albumy takie jak Signals, Power Windows, Hold Your Fire czy Roll the Bones to zbiór nieco łagodniejszych piosenek, wzbogaconych elektronicznym brzmieniem. Po nagraniu Signals zespół rezygnuje ze współpracy z dotychczasowym producentem Terry Brownem.

Do hardrockowych korzeni Rush powraca na Counterparts, gdzie gitara pełni pierwszoplanową rolę. W 1996 roku zostaje wydany Test for Echo. W 1997 w wypadku samochodowym ginie jedyna córka Neila Pearta a w roku następnym umiera na raka jego żona. Skutkiem tych tragicznych zdarzeń dla perkusisty zespołu jest zawieszenie działalności tria.

Rush przypomina o sobie w roku 2002 płytą Vapor Trails którą cechuje ciężkie brzmienie. Ostatnia propozycja grupy to Snakes & Arrows.

Muzycy

Obecny skład zespołu

* Geddy Lee - śpiew, gitara basowa, gitara elektryczna, gitara akustyczna, instrumenty klawiszowe, melotron (1968-)
* Alex Lifeson - gitara elektryczna, gitara akustyczna, mandolina, buzuki, wokal wspierający, instrumenty klawiszowe (1968-)
* Neil Peart - perkusja (1974-)

Byli członkowie zespołu

* John Rutsey (zmarły) - perkusja, wokal wspierający (1968–1974)
* Jeff Jones - śpiew, gitara basowa (1968)

Dyskografia

* 1974 Rush
* 1975 Fly by Night
* 1975 Caress of Steel
* 1976 2112
* 1977 A Farewell to Kings
* 1978 Hemispheres
* 1980 Permanent Waves
* 1981 Moving Pictures
* 1982 Signals
* 1984 Grace Under Pressure
* 1985 Power Windows
* 1987 Hold Your Fire
* 1989 Presto
* 1991 Roll the Bones
* 1993 Counterparts
* 1996 Test for Echo
* 2002 Vapor Trails
* 2007 Snakes & Arrows

Albumy koncertowe

* 1976 All the World's a Stage
* 1981 Exit...Stage Left
* 1988 A Show of Hands
* 1998 Different Stages
* 2003 Rush in Rio
* 2005 R30: 30th Anniversary World Tour
* 2008 Snakes & Arrows Live

Minialbumy

* 2004 Feedback

Kompilacje

* 1976 Archives